Denkfouten
De weg naar buiten is een weg die gepaard gaat met therapie. Na het ontdekken van mijn SO-OCD-problematiek besluit ik om van psycholoog te veranderen. Ik ging reeds naar een psycholoog en ook al deed die man zijn best. Als het aankwam op OCD kwam de man niet verder dan twee A5-jes uit een cursus die dateerde uit de jaren '80.
De weg naar buiten is ook een weg die gepaard gaat met heel veel denkfouten. Op zich is dwang één grote denkfout. Toch heb ik aan het begin van mijn therapie en bij het omgaan met mijn dwang heel veel denkfouten gemaakt die mijn herstel drastisch gehinderd hebben.
"Gedachten zijn voor het hoofd wat lucht is voor de longen."
(En na al die jaren ben ik een behoorlijke kettingdenker geworden.)
"De therapeut gaat alles oplossen."
Toen ik voor het eerst naar de therapeut ging, dacht ik dat zij het wel zou oplossen voor mij. Alsof de therapeut de magische formule had waarmee mijn strijd zou verdwijnen.
Dat was behoorlijk fout gedacht.
Pas geruime tijd later ontdekte ik dat ik de enigste ben die mijn dwang kon aanpakken. Uiteindelijk had ik dit kunnen weten. Het is een les die ik in het verleden al een paar keer heb gekregen.
Als ik iets wil veranderen, moet ik het zelf doen.
Therapie kan je vergelijken met een muziekinstrument bespelen. De lesgever geeft jou de tools om er muziek uit te krijgen maar uiteindelijk moet ik de noten wel zelf aanslaan.
En geloof me, in het begin werden die noten vaak serieus fout aangeslaan.
"Dwang is plots begonnen, het moet ook plots weggaan."
Elke herstel gaat langzaam. Een been breekt in een fractie van een seconde. Het herstel duurt weken of maanden. Zo gaat het ook bij (deze vorm) van dwang.
SO-OCD begint bij heel veel mensen plots. In een fractie van een seconde lijkt er iets te veranderen. Herstel vraagt soms jaren. Eén tot anderhalf jaar om SO-OCD onder controle te krijgen is niet abnormaal. Als ik naar mijn eigen herstel kijk, spreek ik makkelijk over een periode van 4 à 5 jaar. Al kleef ik niet graag een periode op herstel. Dit is voor iedereen anders. Het gevaar van hier een periode op te kleven is dat iemand zich daar in volle dwang gaat op vast pinnen en behoorlijk angstig kan worden als hij of zij binnen die periode nog geen beterschap ondervonden heeft. Daarom kan ik alleen maar zeggen dat het de tijd vraagt die het nodig heeft. Niet onbelangrijk, herstel gaat in kleine stapjes. Soms 2 stappen voorwaarts om er dan eentje terug te zetten.
"Ik moet het ultieme antwoord vinden of ik al dan niet homo ben."
Het heeft geen zin om het verleden te herlezen met een vergrootglas op zoek naar sporen dat er ooit eens iets van gevoelens of seksuele aantrekking was voor iemand van hetzelfde geslacht.
Als je ver genoeg zoekt, vind je mogelijk altijd wel iets.
Het ultieme bewijs dat je al dan niet op iemand van hetzelfde geslacht valt, is niet te vinden. Honderd procent zekerheid bestaat niet. Het is leren leven met die 0,00001% kans dat het eventueel zo zou kunnen zijn.
Wat je voelt en voor wie je dit voelt zit wel degelijk in jou en staat los van wat dwang jou wil wijs maken.
Probleem bij dwang is dat het natuurlijke, echte gevoel wordt lam gelegd. Ook al is de verleiding groot om dan op zoek te gaan naar bewijzen. Die vallen niet te vinden.
Want dwang zal elk 'bewijs' opnieuw in twijfel trekken.