Uitweg - "Ik heb de controle onder controle."
Natuurlik mogen we geloven dat er een uitweg is en beterschap mogelijk is. Vermoedelijk is dwang voor het leven. Toch geloof ik dat er een mogelijkheid bestaat om de dwang onder controle te krijgen. Ik weet dat het vreemd klinkt: "De controle onder controle krijgen". Ik weet dat dit eveneens een heel angstige gedachte is. Ik ben daar ook heel lang ontzettend bang voor geweest. Het feit dat ik die gedachtes heb wil toch iets zeggen? Het principe "Waar rook is, is vuur." Toch klopt dit niet.
Toen ik in het begin tegen de dwang inging door te zeggen dat ik niet op mannen viel, voelde ik mijn hele lichaam protesteren en hoorde ik constant de stem: "Ik ben homo." Die stem was behoorlijk heftig en allesoverheersend. Momenteel sta ik op het punt dat die stem verdwenen is en ik het controleren achterwege heb kunnen laten. Ik zal altijd dwanggevoelig blijven en misschien steekt dit vroeg of laat terug de kop op in een andere vorm. Toch geloof ik en merk ik voor mezelf dat het mogelijk is om die dwang een plaats te geven zodat een waardevol leven mogelijk is.
Vermijd Google en outingverhalen, raadpleeg geen ChatGPT
Op het diepste en zwaarste moment van mijn dwang stuimde ik de internetfora af op zoek naar informatie over homo-outing op latere leeftijd. Mijn SO-OCD begon iets voor mijn 28ste verjaardag. Als ik al homo zou zijn, zou het een late roeping geweest zijn. Het lezen van deze outingverhalen is zowat het slechtste wat ik kon doen. In alles wat ik las vond ik wel iets wat betrekking kon hebben op mij. Doodsbenauwd en in volle paniek sloot ik internet af om bijgevolg in de zetel of mijn bed te kruipen en te denken dat mijn leven voorbij was.
Het eerste en misschien het meest haalbare om leren om te gaan met dwang is niet meer zoeken op internet. In hoge nood, las ik wel eens getuigenissen over SO-OCD. Dit gaf me wel rust op momenten dat ik het heel moeilijk had.
Stop met zoeken naar het ultieme bewijs
Wat begon als een denkfout, werd voor mij een heel belangrijke regel in het leren omgaan met mijn dwang. Zolang ik in mijn verleden blijf zoeken naar een teken van homoseksualiteit of verliefdheid voor een man, zou ik die dwang blijven voeden. Er was immers helemaal niets in mijn verleden te vinden. En dan nog, mocht er nu in het verleden toch iets gebeurd zijn of mocht ik toch ooit eens iets gevoeld hebben voor een man, zegt dit nog altijd niets.
Naast het afspeuren van mijn verleden op zoek naar een bewijs, is ook het foutief invullen van de toekomst iets wat ik heb moeten loslaten. Ik herinner me dat er op het werk werd aangekondigd dat een nieuwe man in dienst zou komen. Nog voor ik die persoon had gezien, begon mijn hoofd en dwang al op hoofd te slaan. "Wat als ik gevoelens zou krijgen voor die man?" "Wat als het een knappe man is?" Deze manier van denken maakt de dwang alleen maar sterker.
Je mag stop zeggen tegen dwang door het niet verder in te vullen.
'Als we dat eens konden.' of 'Dat heb ik al zo vaak geprobeerd maar werkt niet.' of 'Was het maar zo simpel.' Hoor ik nu heel wat lotgenoten zeggen.
En gelijk hebben ze. Zo eenvoudig is het niet.
Toch zit er een kern van waarheid in. Het probleem bij dwang is dat we de gedachten als het probleem zien. Onze gedachten zijn niet het probleem. Het feit dat ik dat de gedachte heb: 'Ik ben homo' is geen abnormale gedachte. Heel wat mensen zonder dwang kunnen deze gedachte ook hebben. Het probleem is wat na die gedachte in werking treedt. Eenmaal dwang ermee aan de haal gaat, is er geen houden meer aan. Dwang koppelt een extreme angst aan die gedachten waardoor we er alles willen aan doen om die gedachten te neutraliseren. Heel menselijk maar ook heel nefast.
Mijn dwang is heel extreem geweest. Ik vermeed TV-programmas, bepaalde muziek en plaatsen. Ik controleerde mijn lichaam op mogelijke seksuele gewaarwordingen. Ik checkte mijn manier van stappen, praten en hoorde ganse dagen de stem 'ik ben homo'.
Op een bepaald moment, na reeds een tijdje therapie gehad te hebben, probeerde ik op een moment dat de dwang de hoogte in schoot om diep in en uit te ademen, bij mezelf te blijven en 'stop' te zeggen.
'Ga nu eens niet mee met die dwang.' Dacht ik 'Wat heb je immers te verliezen door dit nu gewoon te proberen?'
Op het moment dat ik dat deed had ik het gevoel dat ik mezelf aan het beliegen was. Ik hoorde stemmen die zeiden dat ik toch homo was en ik mezelf leugens vertelde.
Door dit steeds te herhalen en een positieve gedachte er tegenover te zetten. Namelijk een gedachte die de moeite waard is om voor te leven, is die dwang stilletjes aan afgenomen. De stem ging geleidelijk naar de achtergrond. De lichamelijke gewaarwordingen verminderden.
Uiteraard bekom je geen langdurig effect door dit eenmaal uit te voeren. Dit heb ik tientallen keren moeten herhalen over een lange periode om beterschap te bekomen.
Enkel wie lijdt onder SO-OCD, herkent zich ook in het SO-OCD-verhaal.
Indien het geen dwang maar homoseksualiteit zou zijn, zou ik mij nooit in het SOCD-verhaal herkennen. Iemand die homo of lesbisch is, zal zich niet herkennen in het SOCD-verhaal maar wel in verhalen over homo’s of lesbiennes die zich outen.