Mijn cognitieve gedragstherapie bestond erin om op zoek te gaan naar sterke, ‘echte’ gedachtes waarbij ik vaak mijn gedachtes opschreef. Door ermee aan de slag te gaan met de psycholoog trachtten we het gewicht van de gedachtes te verminderen..

Bijvoorbeeld: Angst = "Ik ben homo." - Hiertegen moest ik een reëel tegenargument bedenken. Bijvoorbeeld ""Het is nooit zo geweest en het voelt zo niet."
Waarop er nieuwe angst opspeelde: "Het lukt niet met vrouwen en die gedachtes zijn sterk." - Waarop ik terug een tegenargument zocht: "Ik heb altijd heel veel voor vrouwen gevoeld. Dit verandert niet zomaar."
Uiteraard komt er nieuwe angst aan te pas. "Wat zijn dan die fysieke gewaarwordingen?" Hiertegen zocht ik opnieuw naar een gedachte. "Ik heb me altijd seksueel aangetrokken gevoeld tot vrouwen."

Zo zocht ik systematisch naar sterke gedachten met de psycholoog.

Bij een andere oefening werden dwanggedachtes uitgedaagd. Ik noteerde een situatie die onplezierige dwanggedachtes had uitgelokt. Hierbij moest ik mijn gevoel uitdrukken in een percentage. Door dieper in te gaan op deze onplezierige dwangsituaties trachtten we de sterkte van die dwanggedachtes te doen afnemen.

Medicatie is een heel persoonlijk gegeven. Voor mezelf werkt het niet of beter, werkt het averechts. Oorspronkelijk dacht ik dat medicatie mijn redding zou zijn. Dat er een pil bestond die alles zou wegnemen. Dat was behoorlijk fout gedacht. Toen ik met medicatie begon werd mijn dwang erger. Ik had enorm veel last van lichamelijke gewaarwordingen in de vorm van mannen willen aanraken. Die gewaarwordingen werden enorm versterkt door de dwang. Ik herinner me nog heel goed dat ik een koude fles uit de koelkast ging halen en deze op mijn lichaam legde om tot rust tot komen. Daarnaast heeft medicatie de neiging om de natuurlijke seksuele gevoelens te temperen. Ook al had ik op dat moment geen relatie, daar had ik echt geen nood aan.